Przeniesienie kosztów rodzajowych na konto wyniku. Przeniesienie przychodów ze sprzedaży na konto wyniku finansowego. Ustalenie zmiany stanu produktów – przeniesienie sald kont zespołu 5, 6, 7 na konto rozliczenie kosztów (490). Przeniesienie salda konta 490 „Rozliczenie kosztów" na konto 860 „Wynik finansowy". Art. 31. Wartość początkowa środka trwałego. Dz.U.2023.0.120 t.j. - Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. 1. Wartość początkową stanowiącą cenę nabycia lub koszt wytworzenia środka trwałego powiększają koszty jego ulepszenia, polegającego na przebudowie, rozbudowie, modernizacji lub rekonstrukcji i powodującego Przewodnik Księgowego on-line. Ostatnia aktualizacja: 27.11.2023 r. Elektroniczny przewodnik zawierający wielkie zasoby opracowań prezentujących ze szczegółami wszystko na temat rachunkowości oraz zagadnienia z zakresu podatków (VAT, PIT, CIT) . Przewodnik przeznaczony zarówno dla księgowych, którzy chcą ugruntować i poszerzyć wania czynników wyniku finansowego netto wy-daje się niezmiernie ważna, zwłaszcza z punktu widzenia zarządzania przedsiębiorstwem w tur-bulentnie zmieniającym się otoczeniu i koniecz- metodą bilansową, należy obliczyć brakującą w wykazie wartość wyniku finansowego netto. Rozwiązanie w zorcowe: Bilans jednostki gospodarczej „Alfa” na dzień 01.01.2015 roku (za 12 punktów) Aktywa Pasywa Wyszczególnienie Wartość (zł) Wyszczególnienie Wartość (zł) A. Aktywa trwałe 380 000 A. Kapitał własny 422 000 760 - Pozostałe przychody operacyjne. Konto 760 służy do ewidencji przychodów niezwiązanych bezpośrednio z podstawową działalnością jednostki, w tym wszelkich innych przychodów niż podlegające ewidencji na kontach: 700, 720, 730, 750. W szczególności na stronie Ma konta 760 ujmuje się: Kapitał obrotowy netto można wyrazić również w dniach obrotu (sprzedaży), czyli moż-na określić na ile dni obrotu wystarcza kapitał obrotowy netto w przedsiębiorstwie. Aby ustalić tę wielkość, oblicza się cykl kapitału obrotowego netto według następującej formuły: Cykl kapitału obrotowego netto = to, że na stabilność krajowego systemu finansowego mają także wpływ czynniki zagraniczne. Utrzymanie stabilnego systemu finansowego jest również ściśle związane z utrzy-maniem zaufania. Należy zauważyć, iż funkcjonowanie instytucji finansowych opiera się na dwu kryteriach: kryterium rynkowym i kryterium zaufania publicz-nego. Zgodnie z art. 7aa ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT dochodem z przekształcenia jest kwota odpowiadająca sumie nadwyżek wartości poszczególnych składników majątku, ustalonych dla wyniku finansowego netto zgodnie z przepisami o rachunkowości, na dzień przekształcenia, ponad ich wartość podatkową ustaloną na ten dzień (określanymi na Ustalenie wyniku finansowego wiąże się z rozliczaniem składników majątku w określonym czasie. Wartość rzeczowych składników majątku obrotowego, które utraciły swoje cechy użytkowe lub przydatność, oraz odpadów ustala się nie później niż na dzień bilansowy w cenach sprzedaży netto możliwych do uzyskania. Wartość VRW115. W jaki sposób wykazać w sprawozdaniu finansowym różnice między wynikiem finansowym a podatkowym oraz jak ustalić podstawę opodatkowania? rada Różnice między wynikiem bilansowym a podatkowym powinny być wykazane w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego. W tym celu należy sporządzić zestawienie, w którym zostaną uwzględnione wszystkie pozycje korygujące wynik bilansowy. uzasadnienie Ustalenie wyniku finansowego rządzi się innymi regułami niż ustalenie wyniku podatkowego. Bierze się to z odmiennego traktowania niektórych przychodów i kosztów ich uzyskania przez prawo podatkowe i bilansowe. Wynik finansowy jednostki sprawozdawczej ustalany jest na koncie 860 „Wynik finansowy” w efekcie przeksięgowań sald poszczególnych kont. Na stronę debetową tego konta przeksięgowuje się wszystkie koszty poniesione w danym roku obrotowym, a na stronę kredytową - przychody uzyskane z działalności gospodarczej. Szczegóły dotyczące wyniku finansowego wykazywane są w rachunku zysków i strat, który jest zestawieniem informacji o osiągniętych dochodach, poniesionych kosztach współmiernych z tymi przychodami i obciążeniach wyniku finansowego, dotyczących danego roku obrotowego. Wyprowadzony w rachunku zysków i strat wynik finansowy należy wykazać w bilansie na stronie pasywów w pozycji Ustalenie i ostateczny pomiar wyniku finansowego w ewidencji jednostki dokonywane są - zgodnie z obowiązującymi przepisami - na koniec roku obrotowego, w ramach rocznych zamknięć bilansowych. Rachunek zysków i strat pokazuje więc faktyczny wynik, jaki wygenerowała jednostka w danym roku obrotowym. Wynik bilansowy brutto stanowi punkt wyjścia do obliczenia wyniku podatkowego. Obie te wielkości nie muszą się ze sobą pokrywać. Różnice między wynikiem bilansowym a podatkowym mogą wystąpić w przypadku, gdy w przedsiębiorstwie wystąpiły przychody nieopodatkowane (zwolnione ustawowo od podatku dochodowego) i koszty niebędące kosztami uzyskania przychodu. Dlatego bardzo ważne jest prowadzenie szczegółowej ewidencji i uwzględnienie wszystkich pozycji korygujących. Sporządzając sprawozdanie finansowe, jednostka powinna więc przygotować rozliczenie różnic między wynikiem finansowym a podatkowym. Przykład Spółka osiągnęła za rok obrotowy zysk bilansowy w kwocie 150 000 zł. Ustalając wynik podatkowy, uwzględniła następujące pozycje: 1. Wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów: 15 000 zł, w tym: • amortyzacja środków trwałych kupionych z otrzymanych dotacji: 6000 zł, • odsetki budżetowe: 1500 zł, • niewypłacone do końca roku wynagrodzenia: 5000 zł, • nieuregulowane składki ZUS: 2500 zł. 2. Uprawdopodobnione w 2007 r. odpisy aktualizujące należności: 7000 zł. 3. Naliczone, lecz nie otrzymane odsetki od należności: 500 zł. 4. Rozwiązane odpisy aktualizujące niezaliczone wcześniej do KUP: 4000 zł. 5. Pozostałe przychody operacyjne rozliczane równolegle do odpisów amortyzacyjnych naliczanych od środków trwałych sfinansowanych z dotacji: 6000 zł. Tabela. Rozliczenie różnic między wynikiem finansowym i podstawą opodatkowania Kliknij aby zobaczyć ilustrację. • załącznik nr 1 do ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości - z 2002 r. Nr 76, poz. 694; z 2006 r. Nr 208, poz. 1540 • art. 15 i 16 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - z 2000 r. Nr 54, poz. 654; z 2007 r. Nr 176, poz. 1238 Katarzyna Domżała księgowa z licencją MF Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE Regulacje ustalania wyniku finansowego. Ustawa o rachunkowości (dalej RachunkU) dość chaotycznie reguluje zasady ustalania wyniku finansowego, ujmując część postanowień w tekście ustawy o rachunkowości (art. 42-45 i 47), a część we wzorach do rachunku zysków i strat stanowiących załączniki do ustawy. Ponadto w ustawie są uregulowane zagadnienia, które w sposób bezpośredni są związane z pomiarem wyniku finansowego, zwłaszcza: przychody i zyski (art. 3 ust. 1 pkt 30); koszty i straty (art. 3 ust. 1 pkt 31); pozostałe przychody operacyjne (art. 3 ust. 1 pkt 32); przychody i koszty finansowe (art. 42 ust. 3); straty i zyski nadzwyczajne (art. 3 ust. 1 pkt 33); obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego (art. 42 ust. 1 pkt 4); wynik działalności operacyjnej (art. 42 ust. 1 pkt 2); wynik operacji finansowych (art. 42 ust. 1 pkt 2); wynik operacji nadzwyczajnych (art. 42 ust. 1 pkt 3). Podziały wyniku finansowego. Podstawową koncepcją rachunku wyników jest podział wyniku finansowego na działalność podstawową, pomocniczą lub pochodną (pozostałe przychody i koszty) oraz działalność finansową. Tak otrzymany wynik finansowy brutto ulega dalszemu podziałowi na obciążenia podatkowe i podział zysku. Przyjęte w ustawie rozwiązania są wzorowane na dawnej IV Dyrektywie Rady (obecnie Dyrektywa 2013/34/UE). Przychody Przychody z podstawowej działalności operacyjnej Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 pkt 30 RachunkU, przez przychody rozumie się uprawdopodobnione powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli. Ustawa o rachunkowości nie określa momentu uznania przychodu. Na podstawie art. 10 ust. 3 RachunkU można wykorzystać tutaj wytyczne MSR 18 – Przychody, który za dzień ujęcia przychodów określa dzień, w którym spełnione zostały następujące warunki: nastąpiło przekazanie nabywcy, kontroli, znaczącego ryzyka i korzyści związanych z przekazywanym produktem lub towarem; kwotę przychodów można ustalić w sposób wiarygodny; istnieje wysoki stopień prawdopodobieństwa, że związane z transakcją korzyści napłyną do jednostki. Na podstawie art. 42 ust. 2 RachunkU przychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów prezentuje się z uwzględnieniem dotacji, opustów, rabatów i innych zwiększeń lub zmniejszeń, bez podatku od towarów i usług. Zasady ustalania przychodu z tytułu realizowanych usług o okresie realizacji dłuższym niż 6 miesięcy. W sposób szczególny uregulowane zostały zasady ustalania przychodu z tytułu realizowanych usług o okresie realizacji dłuższym niż 6 miesięcy i będących w toku na dzień bilansowy. Przychody te ustala się proporcjonalnie do stopnia zaawansowania usługi, jeżeli stopień ten można ustalić w sposób wiarygodny. Ustawa o rachunkowości przewiduje następujące metody ustalania przychodów z tytułu usług niezakończonych: jeżeli umowa o usługę przewiduje, że cenę za usługę ustala się w wysokości kosztów powiększonych o narzut zysku, to przychód z wykonania usługi niezakończonej ustala się w wysokości kosztów odpowiadających wykonanej części usługi, powiększonych o narzut zysku (art. 34a ust. 3 RachunkU); jeżeli cenę za usługę ustala się ryczałtowo, to przychód z wykonania usługi niezakończonej ustala się proporcjonalnie do stopnia zaawansowania, o ile możliwe jest wiarygodne ustalenie stopnia zaawansowania; jeżeli stopień zaawansowania niezakończonej usługi nie może być na dzień bilansowy ustalony w sposób wiarygodny, to przychód ustala się w wysokości poniesionych w danym okresie kosztów, nie wyższych jednak od kosztów, których pokrycie w przyszłości jest prawdopodobne (art. 34a ust. 4 RachunkU). Pozostałe przychody operacyjne Definicje pozostałych przychodów operacyjnych określa art. 3 ust. 1 pkt 32 RachunkU jako przychody pośrednio związane z działalnością jednostki. Są to przychody w szczególności związane: z działalnością socjalną, ze zbyciem środków trwałych, środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych, a także nieruchomości oraz wartości niematerialnych i prawnych zaliczonych do inwestycji, z utrzymywaniem nieruchomości oraz wartości niematerialnych i prawnych zaliczonych do inwestycji, w tym także z aktualizacją wartości tych inwestycji, jak również z ich przekwalifikowaniem odpowiednio do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli do wyceny inwestycji przyjęto cenę rynkową bądź inaczej określoną wartość godziwą, z odpisaniem należności i zobowiązań przedawnionych, umorzonych, nieściągalnych, z wyjątkiem należności i zobowiązań o charakterze publicznoprawnym nieobciążających kosztów, z utworzeniem i rozwiązaniem rezerw, z wyjątkiem rezerw związanych z operacjami finansowymi, z odpisami aktualizującymi wartość aktywów i ich korektami, z wyjątkiem odpisów obciążających koszty finansowe, z odszkodowaniami i karami, z przekazaniem lub otrzymaniem nieodpłatnie, w tym w drodze darowizny aktywów, w tym także środków pieniężnych na inne cele niż dopłaty do cen sprzedaży, nabycie lub wytworzenie środków trwałych, środków trwałych w budowie albo wartości niematerialnych i prawnych. Przychody z operacji finansowych Przychody z operacji finansowych zdefiniowane w art. 42 ust. 3 RachunkU dotyczą: przychodów z tytułu dywidend (udziałów w zyskach); odsetek; zysków ze zbycia inwestycji, aktualizacji wartości inwestycji; nadwyżki dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi. Zyski nadzwyczajne Straty i zyski nadzwyczajne według art. 3 ust. 1 pkt 33 RachunkU to straty i zyski powstające na skutek zdarzeń trudnych do przewidzenia, poza działalnością operacyjną jednostki, niezwiązane z ogólnym ryzykiem jej prowadzenia. Koszty Definicja kosztów i strat. Artykuł 3 ust. 1 pkt 31 RachunkU definiuje koszty i straty jako uprawdopodobnione zmniejszenie korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia wartości aktywów albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzą do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli. Koszty z podstawowej działalności operacyjnej Koszt wytworzenia produktu. Zgodnie z treścią art. 28 ust. 3 RachunkU koszt wytworzenia produktu obejmuje koszty pozostające w bezpośrednim związku z danym produktem oraz uzasadnioną część kosztów pośrednio związanych z wytworzeniem tego produktu. Koszty bezpośrednie obejmują wartość zużytych materiałów bezpośrednich, koszty pozyskania i przetworzenia związane bezpośrednio z produkcją i inne koszty poniesione w związku z doprowadzeniem produktu do postaci i miejsca, w jakim znajduje się w dniu wyceny. Koszty pośrednie stanowią zmienne koszty produkcji oraz część stałych, pośrednich kosztów produkcji, która odpowiada poziomowi tych kosztów przy normalnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych. Do kosztów wytworzenia produktów nie zalicza się kosztów: będących konsekwencją niewykorzystanych zdolności produkcyjnych i strat produkcyjnych; ogólnego zarządu; magazynowania wyrobów gotowych i półfabrykatów, chyba że poniesienie tych kosztów jest niezbędne w procesie produkcji; sprzedaży. Według art. 28 ust. 4 RachunkU, w przypadku długotrwałego przygotowania produktu do sprzedaży, koszt wytworzenia takiego produktu można zwiększyć o koszty obsługi zobowiązań, zaciągniętych w celu sfinansowania produktów w okresie ich przygotowania do sprzedaży bądź wytworzenia, jak również związane z nimi różnice kursowe pomniejszone o przychody z tego tytułu. Koszty wytworzenia, które można bezpośrednio przyporządkować przychodom osiągniętym przez jednostkę, wpływają na wynik finansowy jednostki za ten okres sprawozdawczy, w którym przychody te wystąpiły, natomiast te koszty wytworzenia, które można jedynie w sposób pośredni przyporządkować przychodom lub innym korzyściom osiąganym przez jednostkę, wpływają na wynik jednostki w części, w której dotyczą danego okresu sprawozdawczego, przy zapewnieniu współmierności do przychodów lub innych korzyści ekonomicznych (art. 34b RachunkU). Koszty wytworzenia niezakończonej usługi budowlanej uregulowane zostały w art. 34c RachunkU. Zgodnie z art. 34c ust. 1 RachunkU koszty wytworzenia niezakończonej usługi budowlanej obejmują koszty poniesione od dnia zawarcia umowy do dnia bilansowego. Koszty poniesione przed dniem zawarcia umowy związane z jej realizacją zaliczane są do aktywów, jeżeli pokrycie tych kosztów w przyszłości przez zamawiającego jest prawdopodobne. Przewidywane straty. Jeżeli przychody ustalane są odpowiednio do stopnia zaawansowania ustalanego np. za pomocą liczby przepracowanych godzin bezpośrednich wykonywania usługi, na podstawie obmiaru wykonanych prac lub inną metodą wyrażającą w sposób wiarygodny stopień zaawansowania prac, to koszty wpływające na wynik jednostki ustala się w takiej części całkowitych kosztów umowy, jaka odpowiada stopniowi zaawansowania prac, po odliczeniu kosztów obciążających wynik w poprzednich okresach sprawozdawczych. Niezależnie jednak od zastosowanego sposobu ustalania przychodów, na wynik finansowy jednostki wpływają wszystkie przewidywane straty w związku z realizacją usługi objętej umową. Obowiązek taki wynika z treści art. 34a ust. 5 RachunkU. Pozostałe koszty operacyjne obejmują analogiczne pozycje jak pozostałe przychody operacyjne (art. 3 ust. 1 pkt 32 RachunkU). Koszty finansowe. Koszty operacji finansowych (art. 42 ust. 3 RachunkU) stanowią: koszty odsetek; straty ze zbycia inwestycji finansowych innych niż nieruchomości oraz wartości niematerialnych i prawnych; aktualizacji wartości inwestycji innych niż nieruchomości i wartości niematerialnych i prawnych; nadwyżki ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi z wyjątkiem związanych z kosztem wytworzenia produktów, środków trwałych w budowie lub ceną nabycia towarów lub środków trwałych. Wynik finansowy Wpływ na wynik finansowy netto. W jednostkach innych niż banki, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, na wynik finansowy netto składają się: wynik działalności operacyjnej, w tym z tytułu pozostałych przychodów i kosztów operacyjnych; wynik operacji finansowych; wynik operacji nadzwyczajnych; obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego z tytułu podatku dochodowego, którego podatnikiem jest jednostka, i płatności z nim zrównanych na podstawie odrębnych przepisów. Wynik działalności operacyjnej stanowi różnicę między przychodami sprzedaży produktów, towarów i usług z uwzględnieniem dotacji, opustów i rabatów, bez podatku od towarów i usług, oraz pozostałymi przychodami operacyjnymi a wartością sprzedanych produktów, towarów i materiałów wycenionych w kosztach wytworzenia albo cenach nabycia albo zakupu, powiększoną o całość poniesionych od początku roku obrotowego kosztów ogólnych zarządu, sprzedaży produktów, towarów i materiałów oraz pozostałych kosztów operacyjnych. Wynik operacji finansowych stanowi różnicę między przychodami finansowymi, w szczególności z tytułu: dywidend (udziałów w zyskach), odsetek, zysków ze zbycia inwestycji, aktualizacji wartości inwestycji, nadwyżki dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi, a kosztami finansowymi, w szczególności z tytułu; odsetek, strat ze zbycia inwestycji, aktualizacji wartości inwestycji, nadwyżki ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi, z wyjątkiem odsetek, prowizji, dodatnich i ujemnych różnic kursowych. Wynik zdarzeń nadzwyczajnych stanowi różnicę między zyskami nadzwyczajnymi a stratami nadzwyczajnymi. Bieżące i odroczone obciążenia podatkowe. Na wynik finansowy netto jednostki wpływają obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego z tytułu podatku dochodowego, którego podatnikiem jest jednostka, a także zrównane z nim płatności ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Dotyczy to dywidend płaconych na rzecz Skarbu Państwa, które traktowane są jako podatek, a nie element podziału wyniku finansowego netto. Ponadto, zgodnie z art. 37 ust. 8 i 9 RachunkU, na wynik finansowy netto wpływają obciążenia z tytułu odroczonego podatku dochodowego, z wyjątkiem zmian odroczonego podatku dochodowego, dotyczącego operacji rozliczanych z kapitałem (funduszem) własnym, które odnosi się również na kapitał (fundusz) własny. Uwaga: niniejszy artykuł stanowi fragment książki dr. Andre Helina „Ustawa o Rachunkowości. Komentarz. Wydanie 6”, 2014 r. W przypadku prowadzenia ksiąg handlowych przedsiębiorstwa mają wiele więcej obowiązków związanych z prowadzeniem księgowości niż przedsiębiorcy prowadzący uproszczoną księgowość. Rozliczając działalność na podstawie KPiR, dochód można ustalać na podstawie remanentu przeprowadzanego obowiązkowo raz do roku, na zakończenie roku podatkowego - czy jest taka możliwość w pełnej księgowości? Sprawdź, w jaki sposób następuje ustalenie wartości zapasów na podstawie remanentu! Księgi handlowe - kto musi je prowadzić? Obowiązek prowadzenia ksiąg handlowych, czyli tak zwanych pełnych ksiąg, określa ustawa o rachunkowości i dotyczy on przede wszystkim: spółek handlowych (osobowych i kapitałowych, w tym również w organizacji) oraz innych osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego; osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej euro (wartość tę wylicza się, używając średniego kursu NBP z pierwszego dnia roboczego października roku poprzedzającego rok obrotowy - w 2017 roku obowiązuje limit wyliczony na podstawie kursu z 3 października 2016 r.). Oznacza to, że część podmiotów musi prowadzić księgi handlowe dopiero od roku podatkowego następującego po roku, w którym przekroczyli wspomniany wcześniej limit obrotów, a część podmiotów musi prowadzić księgi handlowe niezależnie od wartości przychodów. Księgi handlowe - ustalanie wartości zapasów Zasady prowadzenia ksiąg handlowych określa ustawa o rachunkowości - według artykułu 17, ust. 2 kierownik jednostki, uwzględniając rodzaj i wartość poszczególnych grup rzeczowych składników aktywów obrotowych posiadanych przez jednostkę, podejmuje decyzję o stosowaniu jednej z następujących metod prowadzenia kont ksiąg pomocniczych dla tych grup składników: ewidencję ilościowo-wartościową, w której dla każdego składnika ujmuje się obroty i stany w jednostkach naturalnych i pieniężnych; ewidencję ilościową obrotów i stanów, prowadzoną dla poszczególnych składników lub ich jednorodnych grup wyłącznie w jednostkach naturalnych. Wartość stanu wycenia się przynajmniej na koniec okresu sprawozdawczego, za który następują rozliczenia z budżetem z tytułu podatku dochodowego, dokonane na podstawie danych rzeczywistych; ewidencję wartościową obrotów i stanów towarów oraz opakowań, prowadzoną dla punktów obrotu detalicznego lub miejsc składowania, której przedmiotem zapisów są tylko przychody, rozchody i stany całego zapasu; odpisywania w koszty wartości materiałów i towarów na dzień ich zakupu lub produktów gotowych w momencie ich wytworzenia, połączone z ustalaniem stanu tych składników aktywów i jego wyceny oraz korekty kosztów o wartość tego stanu, nie później niż na dzień bilansowy (jest to metoda uproszczona). Odnosząc się więc do punktu 4., w przedsiębiorstwie rozliczanym za pomocą ksiąg handlowych istnieje możliwość na ustalanie wartości zapasów, a co za tym idzie - dochodów przedsiębiorstwa, na podstawie sporządzanych spisów z natury. Potwierdza to interpretacja indywidualna Naczelnika Urzędu Skarbowego w Wałczu z 2 maja 2007 r. (sygn. UP-I-415-2-14/07): (...) Ustawa o rachunkowości rozstrzyga wyłącznie techniczne kwestie księgowania, przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych. Między innymi wyszczególnia w ww. punkcie 4 metodę uproszczoną polegającą na wynikowym ujęciu zapasów towarów w ciągu okresu sprawozdawczego, co oznacza odpisywanie w ciężar kosztów wartości nabytych towarów z chwilą ich zakupu. Na koniec okresu sprawozdawczego należy przeprowadzić spis z natury i wycenę zapasów odpisanych w koszty w momencie ich zakupu. Wynik tej inwentaryzacji określający stan zapasów wprowadza się do ewidencji magazynowej, zmniejszając jednocześnie koszty o wartość pozostałych na stanie zapasów. (...) Przy organizowaniu ksiąg rachunkowych w sposób uproszczony dla celów uzupełniających prowadzi się ewidencję ilościową zapasów. Dzięki temu możliwe jest weryfikowanie stanów magazynowych, które zostaną ustalone w drodze spisu z natury.